KRAKEN ZO EENVOUDIG NIET.
Deze brief is bedoeld als kritiek op het stukje "Het paard in de polder" gepubliseerd in Ravage no. 289 en is mede bedoeld als aanzet tot discussie.
Voorop gesteld moet worden dat dit geen kritiek is op het gehele stuk van Marco. Er zitten meerdere aspecten in het artikel waar men het zonder meer mee eens kan zijn. Het artikel in zijn geheel geeft echter een ongenuanceerd en onrealistisch beeld weer.
De tendens van het stukje van Marco komt er ongeveer op neer dat krakers zich zouden moeten ontdoen van de vanuit de overheid opgelegde poppekast-rol en zich zouden moeten richten op de anti-kapitalistische strijd. Deze aanname is er waarschijnlijk één waarin veel activisten zich kunnen vinden en ook onder krakers is dit vaak het geval.
De vraag is echter hoe realistisch dit eigenlijk is.In de tijdsgeest van het poldermodel is de repressie de laatste jaren ook in de hoofdstad een feit geworden. Onder toeziend oog van een permanent aanwezige vliegende brigade van politie blijven krakers hun strijd voortzetten.Maar men blijft tegenwoordig vaak steken bij de afzonderlijke projekten die krakers voeren binnen een ondersteunende beweging, waarbinnen overwegend wel de van oudsher eigen idealen van de kraakbeweging voorop blijven staan. Kritieken op het anti-sociale woningbeleid, speculatie en huisjesmelkerij, ondoordachte stadsvernieuwing, woning differentiatie en individualisering van de stad zijn van de meeste projekten een belangrijk onderdeel. De kraakbeweging heeft in de loop der jaren zijn aantallen sterk zien minderen en is gedwongen de strijd voort te zetten met slechts een handjevol gedreven idealisten. De krakers die hun plannen proberen te verwezenlijken doen dit natuurlijk wel met de maximale voor-de-hand-zijnde middelen. Veel meer ruimte dan er gecreëerd wordt door deze groepen krakers is er dan ook niet. Men zou feitelijk ook niet meer van een beweging kunnen spreken, maar zou het beter over een "scene" kunnen hebben. De strijd die de krakers voeren maakt ook deel uit van de strijd die internationaal tegen het kapitalisme gevoerd wordt. De basis om een motor van deze strijd te zijn is echter in de vroege jaren tachtig al een troosteloze dood gestorven
Het geval van het Paard even apart genomen, kan er gezegd worden dat, voor wie de geschiedenis van het pand gevolgd heeft (en die is vrijwel geheel op internet te vinden) de gebeurtenissen rond de laatste ontruiming niets anders dan een natuurlijke reactie op de gang van zaken zijn. Ook de daarop volgende herkraak en de reactie van de gemeente zijn een gevolg van de manier van verzet bij de ontruiming. Noch vanuit media, buurtbewoners of krakers zelf is deze actie als een onwenselijk exces betiteld. De poldermodel-, zero tolerance- en nutteloos-geweld heisa van de laatste tijd hebben geen invloed gehad op de beeldvorming rond deze ontruiming. Om van "uit de rol geschoten acteurs" te spreken is daarom een te bekrompen gedachtegang. Voordat je je uitspreekt over zulke zaken dien je je eerst te verdiepen in de achtergrond van hetgene er speelt rond een voorval. En dat er vervolgens door justitie verschrikt wordt gereageerd als er met stenen wordt gegooit, ligt in de lijn der verwachtingen. Het is de rol van een dergelijke officier van justitie te reageren alsof dit voorval een bedreiging voor de niet bestaande verhoudingen tussen krakers en de overheid vormen. Hoewel het met de uitvoering van onze wetgeving, gericht op de individuele daadkracht, weer betreurenswaardig gesteld was, viel de veroordeling van vier weken celstraf niet als buitengewoon zwaar te betitelen. In dit opzicht beschouwt niemand het als een afstraffing, maar meer als een necessary evil.
Was getekend, HET PAARD.
Voor meer info lees verder op http://squat.net/paard